Pakiet serwisowy jest archiwum tar, zawierającym zestaw pakietów i ich zależności. Aby lepiej wyjaśnić, czym jest pakiet serwisowy, pokażemy kilka przykładów użycia.
Można dodać wiele pakietów do pakietu serwisowego przez oddzielenie nazw pakietów przecinkami, na przykład hal,gnome-power-manager.
1. Posiadasz siedem stacji roboczych, na których dopiero co zainstalowałeś Fedorę 9. Każda z nich potrzebuje zainstalowania 204 MB aktualizacji.
2. Posiadasz laptopa, która potrzebuje sterowników sieci przed pobraniem aktualizacji, i masz w pobliżu podobnego laptopa z dostępem do Internetu. Sterowniki sieci wymagają kilku zależności oraz zaktualizowania kilku pakietów przez zainstalowaniem.
3. Często instalujesz Linuksa na komputerach innych ludzi. Masz przy sobie Live CD i dysk USB z pojedynczym plikiem Fedora-updates-SP1.servicepack o rozmiarze 204 MB, zawierającym wszystkie aktualizacje wydane do ostatniego tygodnia.
4. Magazyn wolnego oprogramowania chce rozpowszechniać opatentowane wtyczki multimedialne i programy razem z najnowszym wydaniem DVD Fedory. Potrzebują sposobu, aby nawet najbardziej leniwi użytkownicy mogli je zainstalować bez żadnych problemów.
Wewnętrznie, plik pakietu serwisowego to nieskompresowane archiwum tar, zawierające pakiety i pojedynczy plik metadata.conf. Plik metadanych jest tylko identyfikatorem dystrybucji i podaje czas utworzenia. Dzięki temu masz pewność, że nie zainstalujesz pakietu serwisowego fedora-9-i386 na komputerze ubuntu-intrepid-ppc.
Wymagana jest lista plików docelowych, ponieważ nie wiemy, jakie pakiety są zainstalowane na komputerze docelowym. Na przykład:
Dwa przykładowe komputery:
Komputer A posiada zainstalowane następujące pakiety, i posiada dostęp do Internetu.
* glib
* dbus
* dbus-glib
* libgnome
Komputer B posiada zainstalowane następujące pakiety, i nie posiada dostępu do Internetu.
* glib
* dbus
* kdebase
* kdeapps
Komputer B potrzebuje pakietu serwisowego zawierającego nową wersję k3b, aby mógł nagrywać płyty DVD-RW.
Program k3b posiada zależność od dbus, dbus-glib i kdebase. Teraz, jeśli poprosiliśmy komputer A o pobranie k3b, pobrałby k3bikdebase, ale niedbus-glib. Należy dostarczyć komputerowi A informacje o pakietach zainstalowanych na komputerze B, zanim można będzie utworzyć pakiet serwisowy.
Jeśli utworzyć listę pakietów na komputerze B i prześlesz ją na komputer A na dysku USB lub płycie CD-RW, będzie można pobrać poprawne pakiety. W tym przypadku zostaną pobrane k3b i dbus-glib, a następnie zostaną umieszczone w nowym pakiecie serwisowym.
Można teraz przesłać pakiet serwisowy z komputera A na komputer B na dysku USB.
Do tworzenia plików pakietów serwisowych można także użyć narzędzia wiersza poleceń pkgenpack.
Instalacja:
yum install gnome-packagekit-extra
